Gastblog Tischa Neve: Een nieuw slaapritueel voor mijn zoontje creëren
Zucht, daar gingen we weer. Een huilende en roepende zoon, boven op zijn kamer. We hadden sinds een tijdje een nieuw slaapritueel. En die zat er heel goed in, elke avond weer. Op zich is dat heel goed voor een ritueel zou je zeggen, alleen jammer dat ik deze niet bedacht had, maar mijn zoon. Ik wilde dit liever niet elke avond.
Adem in, adem uit
Oké, daar ging ik. Adem in, adem uit - tot 10 tellen en weer naar boven. Niet gelijk woest die kamer instormen met een ‘Wat hadden we nou afgesproken…’, maar zen blijven en een vraag stellen. ‘Dim, je huilt. Wat is er aan de hand?’ vroeg ik dus zo empathisch en liefdevol mogelijk (en dat viel niet mee hoor, bij avond 5 op rij….). ‘Ik wil op dinsdag niet naar de BSOhohohoho, dan zijn mijn vriendjes er niet’ huilde Dim en zette zijn verdriet wat kracht bij met nog harder snikken. Ah, die weer dacht ik. Het had ook ‘Ik vind jou zo liiieehieefff….’ kunnen zijn of ‘Ik wil die broek van de foto weer hebben en weer kleiheiiin zijn…’ Ik kende ze inmiddels. Al kon hij me elke keer bijna foppen hoor, zo goed kon hij fake huilen. Hij geloofde er zelf zo in dat het elke keer ontaarde in echt huilen.
‘Liefje’ zei ik en ging bij hem op zijn bed zitten. ‘Lukt het maar steeds niet om lekker te gaan slapen?’ Mijn emphatisch verwoorden van wat er speelde, zorgde ervoor dat mijn kleine acteur bij zijn echte emotie kwam. Snikkend zei hij: ‘Nee, er zitten alsmaar denkdingetjes in mijn hoofd, het stopt maar niet’. De schat, dat denkhoofd had hij van zijn moeder. ‘Ach liefje, dat is ook heel vervelend. En daar kun je natuurlijk helemaal niet van slapen’. ‘Nee’ snikte Dim verder, terwijl ik hem in mijn armen nam. ‘Kom hier, ik geef je een dikke knuffel’ zei ik.
Van denkdingetjes, droomdingetjes maken
Ik probeerde snel een plannetje te bedenken om niet weer een half uur liefdevol bij zijn bed te zitten tot hij klaar was om te gaan slapen. ‘Aha’, zei ik toen ik wat bedacht had. ‘Toevallig ben ik heel goed in denkdingetjes uit hoofden halen. Zal ik je helpen om ze te laten stoppen? En dan stoppen we daarna allemaal leuke droomdingen in je hoofd waar je heel lekker van kunt slapen’.
Er brak een voorzichtig glimlachje door op zijn lieve, behuilde gezichtje. Ik deed of ik overal op zijn hoofd met mijn hand ‘denkdingetjes’ pakte, terwijl ik hem vroeg waar ze zaten. We maakten er een mooi spel van, hij zei dat er nog meer waren en ik probeerde ze te vangen. En tussendoor bliezen we ze samen heel hard weg.
‘Oke’, zei ik, ‘En nu leuke droomdingetjes in je hoofd’. We bedachten samen waar hij over wilde dromen. Het werd vakantie op een eiland met bomen met kokosnoten en Sinterklaas en dolfijnen. En heel veel snoep. En om de beurt mochten we iemand bedenken die mee ging. Tot de 10. Anders zat ik er alsnog een half uur. Daarna maakten we nog even een afspraakje samen: dat hij nu echt ging slapen, want dat lukt nu heel goed met zulke fijne droomdingetjes in zijn hoofd.
Opvoeden is creatief denken
Tischa Neve is psycholoog, opvoedkundige en auteur. Ze maakt de podcast ‘Even over mijn kind’ waarin zij met ouders hun opvoedvragen bespreekt. Te beluisteren via Spotify en iTunes. Lees meer op de website van Tischa Neve: www.grootenklein.nl
